အေနာက္ေတာင္ဖက္မွ မုန္းတိုင္းနက္..

 By Zaw Lwin Win's Facebook (Albums)

ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡေတြေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူေတြ အတိဒုကၡေရာက္ေနေၾကာင္း သိရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး ကူညီကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ စီစဥ္ခဲ့ၾကရမွာ ၁၉ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ပရဟိတအဖြဲ႕ ေလးဖြဲ႕ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ စစ္ေတြကို သြားခဲ့တယ္။ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အေမစု ေမြးေန႔မွာ စတင္လွဴဒါန္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ဘဲ အဲ့ဒီေန႔မနက္ ၈ နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားတဲ့ ကုလားေတြရန္ေၾကာင့္ ရေသ့ေတာင္ျမိဳ႕နယ္ထဲက အေနာက္ျပင္ေက်းရြာက ကုလားဘဂၤလီၤေတြက ရခိုင္လူမ်ိဳး ဆယ္ဦးကို သတ္ျပီးအေလာင္းေဖ်ာက္လိုက္ေၾကာင္း သတင္းထြက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရေသ့ေတာင္ အေျခအေနစံုစမ္းၾကေတာ့ ဒုကၡသည္ ငါးေထာင္ေက်ာ္ရွိတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ 

 အဲ့ဒီေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ အလာမ်ားတဲ့ စစ္ေတြကို ခဏထားလို႔ ရေသ့ေတာင္ကိုအရင္သြားၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ညီေလး ခိုင္စိုးလင္းနဲ႔ တုိင္ပင္လုိက္သလို ရန္ကုန္က အက်ိဳးေဆာင္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ အားလံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေပၚ စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီညဘဲ စစ္ေတြမွာ ကုလားအိမ္တစ္အိမ္ မီးေလာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္၊ ကုိေဂ်ေမာင္ေမာင္၊ ကို ဥကၠာကိုကို၊ ကိုဖိုးသီဟ တို႔ အေျပးအလႊားသြားျပီး သတင္းယူၾက ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾကတယ္။ ရဲတပ္ရင္း က တပ္ရင္းမွဴးက ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အနားမွာ ပစ္လိုက္တာ နားကိုအူေရာဘဲ... မၾကာခင္မွာဘဲ ကိုဥကၠာကိုကို က်သြားတယ္။ (ေလွခါးကေန ေခ်ာ္ျပီးေတာ့ :P (ဖြျပီ ကိုဥကၠာေရ :P) ) မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညီေလး ခိုင္စိုးလင္းတို႔ ဓည၀တီ ၂ သေဘၤာၾကီးနဲ႔ ရေသ့ေတာင္ဆီ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ လမ္းမွာေတြ႕ရတာက ကုလားေလွေတြျမဳတ္ေနတာရယ္၊ ခပ္စုတ္စုတ္ ေရတပ္သေဘၤာ သံုးစီးရယ္၊ မိုးရြာေနေပမယ့္ အလုပ္အကိုင္မရွိတဲ့ ၁၀၉-၁၁၀ ကၽြဲႏြားေတြရာယ္ေပါ့.. အထူးျခားဆံုး ျမင္ကြင္းကို ရေသ့ေတာင္နားေရာက္ခါနီး ျမင္ရတယ္။ 

အမ်ိဳးသမီးေတြ ေလွေတြနဲ႔ သြားေနၾကတာပါ။ ဓါတ္ပံုရိုက္မွန္း သိေတာ့ ေအာ္ေျပာၾကတယ္ အသုဘပို႔သြားမလို႔တဲ့... ေန႔လည္ ၁၁ နာရီခြဲေလာက္မွာ ရေသ့ေတာင္ဆီ သေဘၤာကပ္တယ္။ ၾကိဳတင္ခ်ိတ္ဆက္ ထားမႈအရ ကယ္ဆယ္ေရးၾကီးၾကပ္မႈေကာ္မတီက လူၾကီးေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေစာင့္ၾကိဳၾကတယ္။ တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ တစ္စီးတည္းသာရွိတဲ့ စစ္ကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ပါလာတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းေတြကို ဂိုေဒါင္အေရာက္ပို႔ေပးတယ္။ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတုန္း လူက အသက္ငယ္ငယ္ ကိုယ္လံုးေလးက ခပ္ေသးေသး ရာထူးက ၾကီးၾကီး (သံုးပြင့္) တပ္အရာရွိေလးက ျပိဳးခ်ိဳတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အနားကပ္ျပီး အစ္ကို စစ္သည္ေတြပံု ပါေနတာ ရိုက္လို႔ အဆင္မေျပဘူးထင္တယ္ေနာ္ လို႔လာေျပာတယ္။ 

အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က "အမေလး ညီေလးရယ္... ျပည္သူေတြဖက္ ေသနတ္ေျပာင္းလွည့္ခ်ိန္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အတိဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ ညီေလးရဲ ရဲေဘာ္ေတြက ရိကၡာေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္း မိုးထဲေလထဲ သယ္ပို႔ေပးနတာေလ။ ဒီလိုပံုကိုမွ မွတ္တမ္းမတင္ ဘယ္လိုပံုမွတ္တမ္း မတင္သင့္မလဲညီေလးရယ္" ဆုိေတာ့ သူလည္း ျပံဳးျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တြဲျပီး ဓါတ္ပံုအရုိက္ခံပါတယ္။ 

အဲ့ဒီေန႔ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြသြား ပစၥည္းေတြေပးလွဴနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနေပမယ့္ ၁၉ ရက္ေန႔က ေသဆံုးသြားတဲ့သူေတြရဲ႕ အေလာင္းကို ရွာေဖြၾကတာ ေတြ႕ျပီးေတာ့ ဒီေန႔ သျဂိဳလ္မယ္ ဆုိတဲ့သတင္းကဘဲ ခဏခဏၾကားေနရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညဖက္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မနက္ မိုးလင္း ၆ နာရီထိုးတာနဲ႔ လက္က်န္ေငြ ဆယ့္တစ္သိန္းထဲကေန ကူေတာ္ေက်းရြာမွာ ဘဂၤလီကုလားသတ္လို႔ ေသဆံုးသြားတဲ့ ရခိုင္လူမ်ိဳး ဆယ္ဦးရဲ႕ က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြဆီ တစ္သိန္းဆီ ေပးလွဴဖို႔ စဥ္စားမိတယ္။ က်န္ရစ္သူ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြဟာ မုဆိုးမေတြဘ၀ ခ်က္ျခင္းေရာက္သြားခဲ့ရျပီး လယ္လည္းမထြန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ 

ငါး ဖားလည္းရွာမစားႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး အေတြးေရာက္သြားခဲ့ရတယ္။ ၇န္ကုန္က အဖြဲ႕၀င္ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ျပီး မနက္ပိုင္းခရီးစတင္ခဲ့ေပမယ့္ ခရီးက ေထာက္ေနျပီး စက္ေလွပ်က္ေၾကာင့္ ၂ မိုင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေစတနာ ေမတၱာေတြကို ဘယ္အရာကမွ တားဆီးမရႏိုင္ပါဘူး။

ရြာမွာရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ကို ဦးတိုက္ အေျခအေနရွင္းျပလိုက္တာနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူတို႔ရဲ႕ က်ဆံုးရဲေဘာ္ေတြအိမ္ကို တစ္အိမ္ဆင္း တစ္အိမ္တက္ လိုက္ပု႔ိၾကတယ္။ ပထမဦးဆံုး ၀င္ခဲ့တဲ့ အိမ္မွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆို႔ခဲ့ရတယ္။ က်ဆံုးသြားတဲ့သူေတြထဲက ေထြအုတ္က ၀န္ထမ္းလည္းျဖစ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တဲ့ ဦးသံဒါေအာင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးလည္းျဖစ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး ထြန္းထြန္းရဲ႕ အေမလည္းျဖစ္သူက အပူမီးေတြရင္မွာပိုက္လို႔ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္တာနဲ႔ ပိုငိုေတာ့တာဘဲဗ်ာ။ အေမေလး ... အခုေတာ့ လမ္းလုပ္ဖို႔ လမ္းျပင္ဖို႔ ဆိုျပီး လာမေခၚၾကေတာ့ဘူးလား။ ...

 ဆိုျပီး ေျပာဆို ငိုေနတဲ့ အသံေလးတစ္ခ်က္ နားလည္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခု အမၾကီးရဲ႕ သားနဲ႔ အမ်ိဳးသား က်ဆံုးသြားတာဟာ အစ္မၾကီးတို႔ရပ္ရြာကို ကာကြယ္ရင္း အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ရင္း အာဇာနည္လို က်ဆံုးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း မိသားစုနဲ႔ထပ္တူ ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ 

စသည္ျဖင့္ အားေပးစကားေလး ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္က အပူကိုေတာ့ ရပ္သြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြႏ္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ရင္ ငိုသူက ငိုတယ္၊ ဦးခ်သူက အတင္းတားတဲ့ၾကားကေန ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ေျပာျပီး အတင္း ဦးခ်သူက ခ်တယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသားအတြက္ ဂုဏ္ယူေၾကာင္း ေျပာသူက ေျပာတယ္။

 (ေနာက္ရက္ ဆက္ပါ့မယ္။)